Wie kent hem niet, de cartoon waarin je twee plaatjes van een oudergesprek ziet. 

We kunnen er allemaal smakelijk om lachen. Denken bij onszelf dat het gelukkig niet zó erg is.
Maar dat dit plaatje, stiekem wel aangeeft dat de ouders steeds meer naar de rol van de leerkracht kijken bij het leerproces van kinderen, dan naar de rol die hun eigen kind in dit proces speelt.

Volkomen terecht dat ouders dit doen. Uit onderzoek blijkt immers dat leerkracht gedrag nu eenmaal van invloed ís op het leergedrag van kinderen.
Leerkrachten kunnen zeker het verschil maken en ouders mogen dan ook uitleg vragen aan de leerkracht hoe of wat het nu zit met de ontwikkeling van hun kind.
Ook is het goed dat leerkrachten kritisch naar hun eigen aandeel kijken; wat kan ik doen, wat moet er eventueel veranderen.
Fijn dat onderwijs nu toch echt een stuk beter geworden is.

Echter er zit wel degelijk een adder onder het gras.
Want kijken we naar de leerlingen, dan zien we steeds vaker dat kinderen minder gemotiveerd zijn.
En oh, wat halen we veel uit de kast om deze kinderen maar aan het leren te krijgen.
Niets lijkt te gek.
Veel bewegen bij het leren, liedjes zingen om dingen te onthouden, meer spelvormen. Het moet vooral leuk en interessant zijn.  
Veel, heel veel positieve aandacht geven. Wat is dat knap, wat kun je dat goed….
En tòch… blijven de kinderen minder gemotiveerd.
Hoe kàn dat dan.
“Hij is een beelddenker, nee ik denk dat hij gewoon nog wat jong is.”
Of, en dat is ook een mooie; “Het ligt vast aan gebrek van de executieve functies.”

Maar wat zèggen we dan nu eigenlijk.
Welke boodschap geven we op deze manier aan het kind zelf:
“Dat het niet lukt, komt niet omdat jíj niets doet, wij als zorgende moeten, en zeker de leerkracht, moet meer doen.”
Hoezo, het kind kan er niets aan doen. Is het niet juist het kind waar het over gaat?
Al die toeters en bellen geven enkel de boodschap aan het kind dat het zelf niets hoèft te doen.
Het kan achterover hangen om vermaakt te worden.
Je ouders zeggen het zelf,  juf gaat dit voor je aanpakken. Juf lost het op.
De verantwoordelijkheid voor het leerproces, wordt op dat moment  bij de leerkracht gelegd.

Hoe gaan we deze kinderen ooit nog activeren? Ze werken niet meer vanuit zichzelf, maar wachten af.
De motivatie die er niet is, zal door de leerkracht gegeven moeten worden…
Deze moet toch meer en harder gaan lopen om het kind te motiveren?

Verwachten wij echt dat dit gaat werken?

Het maakt kinderen juist lui en geeft ze daardoor een excuus om af te gaan wachten.
We creëren kinderen die niet meer actief meedoen aan hun eigen leerproces.

Is dit wat we onze kinderen mee willen geven? En tot welke leeftijd moeten we dit dan gaan doen. Middelbaar onderwijs, beroepsonderwijs, universiteit.. wanneer heeft het kind geleerd zelf regie te nemen. Dat niet je vader of moeder met je mee hoeven te gaan als je een functioneringsgesprek hebt op je werk. Want je doet het vast beter als je baas toch maar….

Laten we toch alsjeblieft onze kinderen, ook op jonge leeftijd, hun eigen verantwoordelijkheid weer terug geven. Zodat er kritisch denkende jongeren ontstaan, die later weten hoe ze taken en zaken moeten gaan aanpakken. Doordat ze jong hebben geleerd dat als iets niet leuk is, je er zelf iets van moet maken. Dat je weet hoe je problemen kunt oplossen. Dat jij eigenaar bent van het probleem. 

Pas als wij het kind als serieuze partner in het leerproces zien, zal een kind het leren pas serieus nemen.

Mag school of leren dan niet meer leuk zijn?

Natuurlijk wel, maar een kind de regie van zijn eigen ontwikkeling ontnemen, daarmee doen we onze kinderen zeker ernstig te kort.